رضا رضایی تبار: نهاد یک مجموعه نسبتا پایدار از قوانین و شیوه های سازمان یافته است که در ساختارهای معنایی و منابعی تعبیه شده است که نسبت به گردش مالی افراد نسبتا غیرقابل انعطاف و نسبت به ترجیحات فردی و انتظارات افراد و تغییر شرایط خارجی انعطاف پذیر است(مارس و اولسن 1989، 1995). قوانین و شیوه های قانونی وجود دارد که رفتار مناسب برای بازیگران خاص در شرایط خاص را بیان می کند. ساختارهای معنی وجود دارد که در هویت ها و اموال تعبیه شده اند: اهداف مشترک و حساب هایی که جهت و معنای رفتار را بیان می کنند، به کدهای رفتاری را توضیح، توجیه و قانونی می بخشد. ساختارهایی از منابع وجود دارد که قابلیت های بازیگری را ایجاد می کند. نهادها بازیگران را به شکل متفاوتی قدرتمند و محدود می کند و آنها را کم وبیش قادر به انجام اقدامات با توجه به رعایت مناسب قوانین می کند. نهادها نیز توسط اشخاص ثالث به منظور اجرای قوانین و محدودکردن عدم انطباق تقویت می شوند.
در حالی که مفهوم نهاد در تحولات سیاسی بسیار مهم است، تنوع گسترده ای در رشته ها و در میان رشته ها وجود دارد که کدام قواعد و روابط به عنوان "نهادها" تفسیر می شوند (گودین 1996، 20). علاوه بر این، رویکرد به نهادهای سیاسی زمانی که راجع به چگونگی درک آنها بحث می شود، متفاوت است (الف) ماهیت نهادها، به عنوان محیطی سازمان یافته که در آن بازیگران سیاسی مدرن بیشتر به طور معمول عمل می کنند؛ (ب) فرایندهایی که ساختارها و قوانین را به تاثیرات سیاسی تبدیل می کنند؛ و (ج) فرایندهایی که رفتار انسان را به ساختارها و قوانین تبدیل می کنند و نهادها را ایجاد، نگهداری، تغییر و یا حذف می کنند.
نهادگرایی، همانطور که اصطلاح آن در اینجا مورد استفاده قرار می گیرد، یک رویکرد کلی به مطالعه نهادهای سیاسی، مجموعه ای از ایده ها و فرضیه های نظری مربوط به روابط بین ویژگی های نهادی و نهادهای سیاسی، عملکرد و تغییر است. نهادگرایی بر طبیعت درونی و ساخت اجتماعی نهادهای سیاسی تاکید دارد. نهادها صرفا قراردادهای تعادلی میان خودشان نیستند، بلکه محاسبه بازیگران و عرصه های فردی برای متقاعد کردن نیروهای اجتماعی است. آنها مجموعه ای از ساختارها، قواعد و روش های عملیاتی استاندارد هستند که نقش حاکم در زندگی سیاسی دارند. نهادگرایی در بسیاری از سلیقه ها وجود دارد، اما همه آنها چشم اندازی برای درک و بهبود سیستم های سیاسی هستند. آنها مجهز به دو تفسیر گسترده دیگر از سیاست هستند. اولین جایگزین، چشم انداز بازیگر منطقی است که زندگی سیاسی را به وسیله تبادل بین بازیگران و متقاعد کننده ها، سازماندهی می کند. جایگزین دوم، یک دیدگاه جامعه فرهنگی است که زندگی سیاسی را با ارزش های مشترک و دیدگاه های جهانی در یک جامعه از فرهنگ، تجربه و چشم انداز مشترک سازماندهی می کند. سه دیدگاه بازیگرهای نهادی، منطقی و فرهنگی انحصاری نیستند. اکثر سیستم های سیاسی را می توان از طریق ترکیبی از اصول سازماندهی تفسیر کرد. چشم انداز هم همیشه قابل تشخیص نیست. طرفداران واقعی هر یک از سه دیدگاه می توانند هر کدام از دو دیدگاه دیگررا به وضعیت یک «مورد خاص» جایگزین، ترجیح دهند. با این حال عملا، سه دیدگاه متفاوت هستند. آنها بر جنبه های مختلف زندگی سیاسی، عوامل مختلف توضیحی و استراتژی های مختلف برای بهبود سیستم های سیاسی تمرکز می کنند.
به منظور مطالعه کامل مقاله، فایل پیوست را دانلود نمایید.
 new institutionalism.pdf | [ ] | 409 kB |