شبکه ایران/اینکه منتظر بنشینیم تا آن طرف بیاید از فلان اثر هنری انتقاد کند و بعد به فکر پاسخگویی بیفتیم روشی است که هر زمانی که کاربرد داشته باشد در روزگار ما کاربرد ندارد. روزگار ما در گام اول تبیین مفصل برنامه های فرهنگی را می طلبد آن هم از طریق رسانه های مستقل و یا لااقل شبه مستقل!

سیاستگذار فرهنگی باید به صراحت و بی تعارف برنامه های خود را بیان کرده و در انجام این برنامه ها نیز بیشتر از هر چیز دیگر این صراحت اجرایی است که اهمیت دارد نه رصد کردن مدام نظرات گعده های سیاست زده!

فقدان سیاستگذاری رسانه ای مشخص در برابر هجمه های گاه و بیگاهی که از سوی رسانه های موسوم به افراطی به سیاستهای فرهنگی دولت اعمال می شود پاشنه آشیل چند ماه اخیر چهره های فرهنگی سیاستگذار بوده است. دوستان هرچند مستقیم یا غیرمستقیم کلی رسانه چه حقیقی یا مجازی دارند که از آنها می توانند در جهت تبیین اندیشه و البته سیاستهای خود استفاده کنند ساکت و خاموش می مانند تا رسانه ای افراطی علیه آنها صحبت کند تازه آن موقع است که یادشان می افتد به واسطه پاسخگویی به آن رسانه هم که شده سیاستهای خود را برشمرند.
به گزارش شبکه ایران جریان مقابل هم دقیقا از همین حفره استفاده کرده و می کوشد به این طریق نظرات خویش درباره حیطه های مختلف هنری را به سیاستگذاریهای رسمی بدل کند. نگاهی به جریاناتی که بر سر «آشغالهای دوست داشتنی»، «عصبانی نیستم» و این اواخر «رستاخیز» افتاد بیندازید تا ببینید اوضاع از چه قرار است. کارگردان «آشغالها...» روزهای منتهی به جشنواره تمام تلاش خود را می کند که با رایزنی با چهره های افراطی و دیالوگ برقرار کردن با آنها شرایط حضور فیلمش در جشنواره را فراهم آورد اما به ناگاه لیدر این جریان حکمی قطعی درباره ضدنظام بودن این فیلم داده و از آن سو به جای اینکه مسئولان سینمایی ما موضع مستقل خود را به کار گیرند تحت تاثیر این حرفهای مغرضانه حتی خبر ارائه این فیلم به هیات انتخاب را هم نادرست می دانند!
از آن سو به واسطه یک سری رفتارهای کاملا نادرست که از سوی یکی دو رسانه افراطی رخ می دهد دست اندرکاران نه فقط ساعت نمایش «عصبانی نیستم» در کاخ جشنواره را تغییر می دهند که دو جایزه مدنظر هیات داوران برای فیلم را هم از فهرست جوایز حذف کرده و می گویند کارگردان خودش خواستار عدم حضور فیلمش در داوری شده است. این اتفاق در شرایطی می افتد که فرامرز قریبیان از اعضای هیات داوران از قطعی بودن نظر هیات داوران مبنی بر دو جایزه این فیلم و غیرقابل تغییر بودن آن سخن می گوید! اما مساله اینجاست که سیاستگذار جشنواره به جای اینکه بیاید بر نیروی آدمهایی مانند قریبیان و البته رسانه هایی که نه در حرف که در عمل حامی اش هستند تکیه کرده و کار درست که همان داوری کردن فیلم و اهدای جوایزش است را انجام دهند از آنجا که جریان افراطی در رسانه اش آنها را تهدید به فلان حرکت کرده به یک باره نام فیلم را از سبد جوایز حذف می کنند.
پرونده این دو فیلم که بسته می شود جریان افراطی شروع می کند به جریان سازی برای فیلم «رستاخیز» که چرا این فیلم چهره حضرت عباس(ع) را نشان داده! از آن سو تا این ماجرا کلید می خورد مسئولان فرهنگی باز به جای اینکه بیایند نظرات حقیقی خود درباره این فیلم که پیش از جشنواره هم آنها را مطرح کرده بودند در رسانه های خویش تبیین کنند فورا سعی در تغییر موضع خود نسبت به فیلم می کنند و حرفهای تازه ای درباره فیلم می زنند.
تجربه به ما می گوید این بازی به همین جا ختم خواهد شد و حتی اگر مشکلات «رستاخیز» به صور مختلف حل شود باز هم جریان افراطی قصد چینش برنامه ای تازه را دارد. به گزارش شبکه ایران در این شرایط اصلی ترین کاری که سیاستگذاران فرهنگی ما باید بکنند تعیین سیاستگذاریهای مدون خود و البته تبیین آنها از طریق رسانه های مختلف هستند. اینکه منتظر بنشینیم تا آن طرف بیاید به فلان فیلم فحش دهد یا از فلان سیاست انتقاد کند و بعد به فکر پاسخگویی بیفتیم روشی است که هر زمانی که کاربرد داشته باشد در روزگار ما کاربرد ندارد. روزگار ما در گام اول تبیین مفصل برنامه های فرهنگی را می طلبد آن هم از طریق رسانه های مستقل و یا لااقل شبه مستقل! سیاستگذار فرهنگی باید به صراحت و بی تعارف برنامه های خود را بیان کرده و در انجام این برنامه ها نیز بیشتر از هر چیز دیگر این صراحت اجرایی است که اهمیت دارد نه رصد کردن مدام نظرات گعده های سیاست زده! برای تعیین درستی یا نادرستی برنامه ها نیز بیشتر توجهتان به رسانه های و روزنامه نگاران مستقل باشد نه آنها که در خدمت وزش نسیم اند و نه آنها که سود یا زیان هر برنامه ای را با ملاک سود یا زیان برای جریان سیاسی متبوع خود می بینند.

 همه حرفمان این است؛ دوستان! رسانه های مستقل یا حداقل نسبتا مستقل و آن دسته از اهالی رسانه را که بی چشمداشت به منفعت یا ضرر مادی برآمده از اظهارنظرشان سخن می گویند را جدی تر بگیرید نه آنها که نان را به نرخ روز می خورند.